Chinese Toddler's Hit and Run Incident

  

     19 ka tao na ang dumaan. O ewan ko nga ba kung tao ang mga iyon, di natin alam. Pero sa mga 19 kataong ewan, nakakainis isipin na titingnan lang nila na duguan. Partida, bata pa iyon ha. Pero, oo nga naman. Malay ba nila na panglima o pang sampu na siyang tao na nakakita sa bata. Ang hirap naman tantyahin kung ika-ilang tao kana na nakakita noon diba?

     Sabi ng mga nabasa kong mga comment, cheap lang daw ang buhay sa China. Mas priority parin daw ang mga lalaki. Sa isang comment na nabasa ko, may isa na daw na insidente nang taong na hit and run, at may tumulong. Dinala sa hospital ang tao. Pero sa kamalasan ng tumulong na tao, siya pa ang napagbintangan. Dahil? Dahil tutulongan daw talaga ng isang may sala ang isang taong kanyang nasagasaan. Konsensiya daw iyon. (ewan ko kung tama ang translation basta ganoon ang thought. Ehehe.. madugong English kasi iyon.)

     Kung sabagay, kung tutulong ka at ikaw pa ang mapapasama, magdadalawang isip ka din siguro. Ang mga ganitong eksena, nakikita ko lang sa DETECTIVE CONAN, na ang criminal ang mismong tumulong sa biktima niya para magmukha siyang mabait. Pero, hindi ko alam, talaga palang nangyayari ito sa totoong buhay.

     Ganito ba kakitid ang utak nila? Kung sabagay, sila naman pala ang mas nakakalaman. Sino ba naman ako? Mag-commento man ako, wala din itong epekto sa kanila. Kasi naman, sisisihin pa din ang kultura, kasi iba ang kultura nila. Lintik na kultura yan! Pati, buhay ng batang walang kamuwang-muwang, damay pa.

     Kung ako din ang nasa sitwasyon, hindi ko rin alam ang gagawin ko. Kasi for sure, kung dito yan nangyari sa aming lugar, tiyak hindi yan dededmahin. Siguradong pagpyepyestahan yan ng mga tao dito, at maraming tatawag sa pulis, ambulansya o kahit siguro bumbero. At kahit gustuhin ko man na tumulong, wala na. tapos na. may nakauna na. Sorry po, kasi ganito ang aming kultura!

    Kumalat na nga sa internet to. Nag-threading na sa mga networking sites. Maraming naki-simpatya sa nangyari. Kasama na ako doon.

MABUTING KALOOBAN

Kung pangit ako, eh ano nalang ang tawag sa iyo?

Katatapos lang pala ng First sem. Sembreak na… sa wakas. Pero ang kwento ko ngayon ay tungkol sa isang pangyayari sa eskwelahan ko. Bale, nangyari ito noong pilihan sa Cashier para sa pagbabayad ng tuition fee. Finals na kasi. Wala pa naman akong klase kaya naisipan ko munang tumambay sa benches sa may cashier’s office. May mga nagbabayad pero konti lang, kaya andaming vacant seats. At heto ang nangyari.

NOTE: hindi ako uso-sero at pakialamero. Napansin ko lang. ahahaha..

May isang nagbayad na estudyante. Sa tingin ko hindi siya gwapo pero hindi naman siya ganoon ka-pangit. Nagbayad siya. Hindi sila magkaintindihan ng cashier. Naglabas ang estudyante ng ID, tapos natapos din kalaunan ang cashier. Pero hindi iyon ang punto ng storya. Kasi ang nasabing cashier, nakasimangot. Halatang inis na inis. Pilit ang smile. At salamat, umalis na din ang estudyanteng iyon. Natapos din ang delibyo nila. Siya nga pala, ang mga cashier pala sa school namin ay pawang mga ESTUDYANTE rin.

            Kalaunan, isang estudyante naman ang nag-settle ng account. At this time, matipono, at macho-gwapito. Ang nakakatawa pa, hindi rin sila magkaintindihan. At honestly lang, mga 4 ding mga estudyante ang hindi makaintindihan ng cashier na iyon. Hahaha.. napaka-pakialamero ko naman. Ewan ko kung tanga o may pagka-bobo lang talaga ang cashier na iyon. Pero ngayong itong si Mr. Pogi na ang nagbabayad, smile pa din si cashier. Siyempre, dapat lang talaga mag-smile. Pero this time, akalain mong para na siyang modelo ng close-up. Kahit hindi na magkaintindihan, sige lang. Basta, smile lang talaga.

            FACIAL DISCRIMINATION. Isang uri din ng diskrimiansyon. Eh bakit pa ba kasi may pinanganak na facially gifted at facially absent. Ayan tuloy hindi na magkandamayaw ang iba sa panghuhusga sa panlabas na anyo ng isang tao. Kasi naman daw, associated na ang pagmumukha sa personalidad. Kung baga, automatic.

            FACIAL DISCRIMINATION. Ang daling sabihin na okay lang maging pangit, ang mahalaga ay ang mabuting kalooban. Eh anak ng pating! Ang hirap makita ng kalooban kapag naglalakad ka lang o kaya nag-babayad lang sa cashier’s office.

            Eh iyon naman talaga ang buhay diba. Kung hindi ka pangit, gwapo ka. Ang iba, medyo-medyo lang. Pero minsan, ganoon lang din eh. Pag pangit, kahit BNY, nagmumukhang ukay-ukay. Pero pag gwapo kahit ukay-ukay, naku nagmumukhang imported. Wala nman akong galit sa ukay-ukay, dahil may mga damit din akong galing diyan. Isa pa, okay lang yan, kasi mas mahalaga parin ang MABUTING KALOOBAN.  Pangit na kung pangit, basta may mabuting kalooban. Pero, kahit ano pang sabihin natin. wala na tayong magagawa. Ganito na daw ang tinatawag nating lipunan.

Ah! Siya nga pala, bumalik uli iyong hindi masyadong ka-gwapohan na estudyante sa cashier. Sana hindi na lang siya bumalik. Hayan tuloy nawala na ang CLOSE-UP smile ng cashier. Sayang, pumangit uli siya. Ehehehe…pero,  okay  lang na pumangit siya basta…. may MABUTI KALOOBAN pa rin.  

KAMALASAN

Nakakainis. Excited pa naman akong umuwi para lang tirahin ko iyon.

Isang gabi, pauwi na ako galing sa school. Kasi nasa evening shift ako, kala mo naman isang working student. Pero, hindi iyon ang punto ng aking kwento. Nung umuwi na ako sa bahay, nadatnan ko si Papa nanunuod ng TV.

“May ulam dun sa kaldero” sabi niya.

“K.” Tipid kasi ako sa salita.

“Masarap iyon. Bagong lutong Noodles. Mainit-init pa.”

Kinabahan ako sa mga sinabi niya. Iisa nalang kasi ang noodles dun. At iyon ay Pancit Canton. Ang tanging binili ko kagabi na hindi ko kailanman nakain kagabi.

Hayon na. Natapos na din akong magbihis ng damit.

Dahan-dahan akong pumunta sa kusina para tingnan ang kaldero. Slow-motion ang paligid. Nararamdaman ko na hindi ko magugustuhan ang makikita ko. Ang tenga ko, parang nakakarinig ng vibrations... Mga kaluluwang ligaw na nagpapatakot sa akin.

“Toogsh!!!” sound effects ng kaldero. Pero iyong kaldero pa iyon ng kanin. Hindi iyong sa ulam.

“TOOGSHHH!!” the second time around.

Bigla akong nagulat. Ang PANCIT CANTON na binili ko kagabi, naging SOPAS.. Sa dami-dami ba naman ng kailangan kong sapitin, bakit nilagyan ng sabaw ang PANCIT CANTON. Hindi naman ako madamot, hindi ko lang talaga matanggap sa aking sarili na ang PANCIT CANTON, may sabaw.

“Pa, pancit canton ito. Hindi noddles” sabi ko sa tatay ko.

“ha? Kala ko noodles. Ang sarap pa naman ng sabaw.”

“Hindi po ba kayo nagluto ng iba?”

“Hindi eh. Magluto ka na lang ng iba. May isda sa REF”

Wala talaga akong magawa. Tiningnan ko ang sinapit ng aking PANCIT CANTON. Naaawa ako sa kanyang sinapit. Bakit pa ba kasi kay lupit ng tadhana sa mga bagay na ito. Nakiki-simpatyiya ako sa kanya. Kung makaka-pagsalita lamang ang PANCIT CANTON. Kung makakapagsalita lang talaga siya. At kung makakapagsalita siya, siguro ay …. tatakbo ako. PANCIT CANTON na nagsasalita? Naku! Isang delibyo. Magugunaw na siguro ang mundo.

RIP: PANCIT CANTON

Kaya hayon, kinain ko nalang. Gutom na din ako eh.

All About Myself

No doubt. This is my autobiography. Of course!

Although I'm not that kind of old to look, but I'm already 19 years old. Sometimes, I was misunderstood of being a high school student. I lived far from downtown, It will took me an hour to go to school, and maybe that's the reason why I always wanted to search a room, but couldn't find any.

Oftentimes, I sit at the back not because I can’t really see in front (that's a reason as well), but because I want also to be the first to get out of the room. A teacher had told me before that not all the times, smart students are in front of the room, some they are located at the back. So don't underestimate them. That's why; I always want to stay at the back to be regarded as one. Simple. If you want to be misunderstood as a smart being, then act like one. And see, who you could deceive.

What else? Physically, I'm. Thin. Although I could eat what I want, I can't go any massive. My mother would often say that I was not in my mass at my age bracket, compare to other men. Sad to say, I was born with a weak heart. Well, I don't really care that much. I don't really care about what I look in front of the people. Compare to my elder sister and brother, I had the least gene in terms of physical appearance, but compared to them I'm the most intelligent (self-proclaim).I don't really care much about what life brings me. I just go with the flow. After all, I’m still young.

One thing, I like to listen to music. My headset is always with me, when I go around. I like to listen to music, but sad to say music doesn't like me. I'm a frustrated singer, and instrumentalist. One instrument that I had played ever since was TAMBOURINE. So sad!

When I was kindergarten, I learned to draw a stick man. If you don't know, here's how.


The first thing you will do is to draw a circle. Make sure it’s a circle not an oblong, because psychologists say that you are what you are drawing. So, make sure to make it nicer.



Next is to draw a vertical line. From the vertical line, make 2 slant lines, one to the left and one to the right. Make sure it’s a straight line.








Same as it goes to the tip of the bottom of the vertical line.


Guess what! You made a wonderful art. Why do you think I told you this? The reason?

Well, that's nothing. I just want to waste your time.

I'm intelligent. I just don't know why! I always proclaim that I'm intelligent, and my classmates before will just laugh at me. It’s a self-proclaim genuine. In my previous school, I had a Filipino teacher. And I like to annoy her. One time, while she was discussing her boring lesson, she caught me sleeping. I just realized that she called upon me, and I didn't recognize because I was in the dreamland. My seatmate had kicked me in my legs, and my teacher had called me again. For sure I’ll be having a hard time listening to her, so what I did: I still close my eyes and do a sign of the cross, after which, I told her, “Ma’am, I'm PRAYING”. My classmates had laughed at me, and my teacher didn't say anything. That's the power of my intelligence. At the end of the semester, my classmate told me that Ma’am Filipino said that I was good. Well, sorry Ma’am. I won.

Study? I'm not really studying that much, because as what I've said I'm intelligent. Take a look at this.

Study = no fail

Fail = no study

This is the reason why I usually don't study much.

I'm taking up Bachelor of Science in Accountancy. This course was chosen by my mother, because when I'm enrolling to college, I can't give her any course I like. Later on, I realized I like Architecture, but it's too late already. Come to think of it! I already spent three years of my college life, but I'm still a first year student. That's how funny life is.

I'm a headache to my family, although not that much. My mother would always say “Bright man ka ba! Di lang gyud ka mag-study!”. I wanted to say “Mao ganing dili mag-study kay Bright man diba?!”, but I couldn't. I'm afraid of the broomstick.

I'm acting as if I'm still younger than my age. I like to watch cartoon. And play computer games. But not that much of those, because most of the time, I'm alone at my room; SLEEPING! I like to sleep most of the time.

Some teachers are searching for the best student they can have. Students who could be the one who could termed as the best. Okay! Let them be. But believe or not, I'm also searching for the best teacher I can have. Although I'm not in the position to find one, I'm still looking forward to it. I thought I was starting to realize it from the previous university I had, but sad to say I didn't make it. And now, I'm still searching, hoping that I could meet him/her before I graduate; a teacher that could give pointers in the exam, same as pointers in life.

I’m not old enough to tell so much about life. I still need to act, like what I need to act at my stage. I don’t want to act as mature as 30 years old, or as childish as a grade schooler. But for me, life is always a matter of chances. You live; you learn. You fail; you learn. You choose to learn. Failing is not the same thing as giving up. Stand! You stand after sitting your armchair. You stand after waking up from your bed as well. So there's no reason for you not to know how to stand when you fell. Based on what I had learned in the internet, life is not a final exam that you need to answer it with TRUE or FALSE, Multiple choice, or Fill in the Blanks. Life is an essay. Erasures are always allowed.

Ermat Kong Nasa Bahay

Before reading this, I want you to realize first that my mother is a woman. That’s all.

My concept of a mother was just simple; simpler as you are, a woman: the one who prepares meal and takes care of the house, the one whom fathers are hugging every night, and the one that breastfeeds their child, and often times, their husbands.

When I was a child, and obviously I was, I never remembered my parents, well that includes my mother, taught me about my assignments nor projects. I got my own grade with my own perseverance, and never depend on any one.

Perseverance. My mother taught me that you can’t rely on anything, something, or anybody. Standing in your own feet is a necessity. In life, you are the driver. You have a car to drive on your own. And when you crashed your vehicle, you had no one to blame but yourself. And when you get to where your destination is, you had the credits.

My mother as well taught me that when the world doesn’t care, it really doesn’t. So when you’re not good on something, then excel in another thing.

Excellence. She taught me that excellence is neither inheritance nor instant. It’s an attitude. Failure means failing, but not giving-up. They are different. Giving-up doesn’t give any chance of rising again and excel, not like failing. Therefore, whatever things that happen in your life, you have the obligation to excel. It’s a must.

Later on, I realized that life is unfair. My mother usually shouts at me when I went on watching Power Rangers, Dragon Ballz, HunterxHunter, and so on and so forth, saying that those stuffs doesn’t have anything to improve at me. So be realistic.

Realistic. She taught me to be realistic. Life is crucial, yet more crucial when you grow old. Living in a false fantasy is not necessary, because the world is genuine. It’s true. Life is not always a happy ending like what we often see on television. And superpower like kagibushin technique doesn’t exist in order to solve your problems. Be abrupt! So, don’t live up a life in accordance on what you see on other. They have their own writers to altercate the story; you can as well on to your life.

I thanked my mother for giving me allowance.

I thanked my mother for scolding me up when I woke up late. She’s my alarm clock, that when she starts shouting, I know it’s already 10.30 am.

I thanked my mother for being ignorant. She doesn’t really know I have low grades in my subjects.

I thanked my mother for shouting me when I do go wrong. Now I know she’s not mute; she can speak.

But I think I can’t thank them for my intelligence. After all, I think they lack brains, (not to mention because I know they can’t read this). Living the fact, that I sometimes taught I wasn’t really their son, and I’m adopted.

I know that I am a headache and a trouble to them, but I wish to enjoy them.
Now after you read this, throw it if you like. I don’t really care. I have my own copy at my flash drive.

(eh kasi, paggawa-gawa pa daw kami nang paragraph about sa nanay, hayan tuloy! ahahahaa.. Ma, Peace!!! Ganito kita ka-mahal.. Nyaks!!! Dahil tayo naman po ay may GUT-LEVEL REALTIONSHIP.. hehehe..)

Pedrong Tanga

Im pissed off. ahahaha..

Basahin ang sumusunod at sabihin alin ang mga nakakainis na sitwasyon.

Situation A

Alas-dose ng tanghali sa may carenderia, umupo ako at namili ako ng mga ulam,

ang tanong ng tindera:

 “KAKAIN PO KAYO SIR?”...

(hay madam! Hindi pa ba ako kakain kung nakaupo na ako at namimili ng ulam?) joke!

Situation B

Kasabay ko ang kaklase ko sa English, si Classmate C, papuntang praktis sa presentation namin.

Ang tanong ng lider ng grupo pagdating namin:

“Dalawa lang kayo?”

(sige nga Miss, ako at siya. Isa, dalawa: Magtatanong ka pa ba kung dalawa kami? Ilan pala ang bilang mo?)

Situation C

Nanonood kami ng pamangkin ko nang DVD, pero na bad-trip ako kasi pangit pala ang palabas kaya sinabi ko na lang sa kanya, “I-off mo lang pagkatapos ha?”

Ang tanong ng pamangkin ko:

“Off ko lang?”

(hindi, i-on mo na lang hanggang sumabog. Kasasabi ngang i-off pagkatapos diba?)

Situation D

Nagpadeliver si Mama ng Gasul, at sinabihan niya si Papa na ipasok sa loob ng bahay, at i-install.

Ang tanong ni erpat:

“Doon sa loob?”

Ang sagot ni Mama:

“sa kalsada na lang kaya, kasi doon ang loob ng bahay natin. Sa loob sabi ko diba? Subukan mo ngang ipasok sa labas?'

At hindi na ako naka-alma pa, kasi nakakatawa!

So ngayon, saan ang mas nakakainis na mga sitwasyon?

Ano ito? Mga obvious na mga bagay, na may obvious ding sagot. Pero minsan din, baka ganito din ako, hindi ko lang namamalayan. Ngayon ganito: Normal na ba talaga ang mga ganitong bagay? Normal na ba talaga na itanong pa ang mga obvious na mga bagay? Maaring oo, maari rin sigurong hindi. Depende sa inyo.

Pero, obvious na nga ba diba? Ibig ba sabihin nito na masyado tayong abala na sa mga bagay-bagay na mas importante pa kaya minsan nakakaligtaan na natin na may mga bagay na nasa harap na at hindi pa makita-kita? Anong tawag dito, “naging tanga” o “pinili na maging tanga”? Which is which?

Ano ito? Hindi ko alam. Natural, kaya nga nagtatanong ako. Kung ako man ay naging ganito, aba, hindi na iyon kataka-taka. Kasi may katangahan ako eh. At for sure, hindi ko pipiliin na maging tanga. 

Ano kaya sa tingin mo?

Kailangan Mong Marining Ito! KAILANGAN TALAGA!

Please lang, kailangan niyong marinig ang kantang ito.

Kung hindi niyo ito maririning, you will miss half of your life. (joke!)

Ngayon? Anong masasabi niyo sa kantang ito? Maganda? Pangit?

Hindi ko pa rin maisip hanggang ngayon, ang dahilan kung bakit maraming tao ang may-ayaw ng kantang ito. Isa lang naman itong kanta... kantang tumatalakay sa kung anong gustong manyari ng may gawa nito.

Irritating? Pucha! Ano ba ito? Kati? Kung irritating ba kamo, ay bakit nagkaroon ng maraming views ang kantang ito at buhay na buhay ang YOUTUBE, sa kantang ito. Biruin mo, page palang, may mga comments na 2 seconds ago? Kung irritating ba kamo, ay huwag na lang kayong makinig. ULOL!

Yesterday was Thursday

Today is Friday

Tomorrow is Saturday

And Sunday comes afterwards.

Ano bang mali doon? Tama din naman diba. Matakot ka kung nasabi niyang Today is Monday, and tomorrow is Monday still.

At kung ulit-ulitin man niyang kantahin ang FRIDAY, wala na tayong pakialam doon.

Ako? Anong masasabi ko? Nakakatawa! Hilarious! So-Joking, sabi nga ng mga tao dito sa bahay namin. Ewan ko kung bakit so-joking.

Para sa akin, okay na din pantanggal ng suya. Mula sa boring mong araw, mas maganda pa ring makarinig ng mga magangandang bagay(that includes nakakatawa!), kesa naman sa parating pag-uwi mo sa bahay, makakarinig ka na naman ng mga balita sa TV na puro patayan..

At kung ganoon nga, kailangan pa  ba talagang ipagkalat sa mundo na ganito ka ****** ang kantang ito. Bakit, kasi ang ibang mga tao, nagkakaroon ng feeling of superiority? Kasi pangit daw ang pagkagawa kaya iniisip ng iba na ganito kababaw, at ang sila naman ay matataas? Well, wala na akong magagawa sa ganyang aspect, kasi nga, may kanya-kanya tayong opinyon. Opinyon na minsan, wala namang ka-kwenta-kwenta sa pagsasalita ng HARSH WORDS, para masabing “im cool”.

Pero paki niyo, paki-ko, at paki natin... Inggit lang ang iba kasi siya, sikat. ang iba, pasikat... comment-comment na lang daw ng mga di kaaya—ayang salita, akala mo naman kung sinong magandang kumanta. Para sa akin? Buti pa siya, maganda ang video, naka-HD pa nga. Mayaman!!!

At tama siya! Na-sapul niya! Excited naman talaga halos lahat tayo kapag Friday diba? Kasi, halos patapos na din isang linggong trabaho o pag-aaral. bakit? May trabaho bang sa Wednesday ang last day ng weekdays? Buti pa siya, alam niya!

Kaya sa inyo, magpasalamat kayo. Dahil kung hindi dahil dito, malamang ay naka-tali pa rin tayo sa mga kantang hapon, intsik, o koreano na ewan ko ba kung naiintindihan ng iba. Kasi para sa akin, HINDI TALAGA!!!  Buti pa ito, at least naiintindihan ko.

Hindi naman ganito ka pangit ang video. Siguro, naunahan lang ang iba sa pag-iisip na ito ay pangit, kasi nga sabi ng iba. Kaya naman ay nakikiayon na lang,Para hindi matawag na KJ. pero  in the whole. Maganda. Maganda siya. Maganda si Rebecca. Ahahahaha..

Ikaw? Ano sa tingin mo?