TeeBee

Bakit kaya baliktad mag-suot ng brief sina Batman at Superman?

Bakit kaya kung saan may Jolibee, malapit lang din ang Chowking?

At nada-digest kaya ang kinakain ng mga manananggal?

Ewan ko kung bakit naiisip ang mga ganitong bagay-bagay? Minsan sa mga naiisip ko non-sense. Kaya sabi ng iilan, non-sense daw ako. Pero okay lang, dahil minsan naman kasi masyado na tayong busy sa pagiging matalino at nalilimutan na natin ang mga simpleng bagay lang.

Nanonood ang mga bata sa amin dito sa aming bahay ng mga palabas gaya ng DORA the Explorer. Blues Clues, Wonder Pets at iba pa. Eto namang mga maagulang ko hinahayaan lang ang bata kasi daw educational.

Episode sa DORA the Explorer:

(Parental Guidance: Gagawin ka nitong Genius dahil magbibilang ka sa tagalog tapos i-tratranslate mo naman sa English)

Dora: Sino ang tatawagin kapag hindi natin alam ang daan? (tapos niyan ay magtatanong siya sa screen)

Ako: Map!!

Dora:hindi ko marinig! Lakasan niyo pa!

Mga Bata: BWISIT NA MAP NA YAN!!!

(tapos noon ay lilitaw ang map, na tila narinig ang mga uto-utong audience. Sabay sayaw at kanta)

later sa episode lalabas ang isang daga na parang adik

DORA: swiper wag kang lalapit, swiper wag kang lalapit.

Episode sa Blues Clues:

Ako: may clue!

Steve: Nakakita kayo ng Clue?

Ako: Tanga! Meron nga, kasasabi ko lang?

Steve: Talaga? Nakakita kayo? Asan ang Clue?

Ako: Nakirinig mo pala ako? Astig pre!

Episode sa Wonder Pets:

(Note: kapag binabasa mo ang sumusunod ay dapat laging may tono)

Lili: ang batang weinder, iligtas natin siya.

Tuck: Iligtas ang reinder!

Mingming: Iligtas ang reinder!!! (mataas na tono)

Ako: Sira-ulo kayo! Nakahithit ba kayo ng DRUGS?

Oo! Siguro ay para talaga akong tanga na pumapatol sa mga ganitong palabas sa TV. Isa sa mga natutunan ko sa aking Marketing1 ay  ang market. In short, hindi ako ang target na market ng mga ganitong palabas. Dahil obviously, hindi naman talaga ako bata. Para lang ito sa mga bata para matuto silang magbibilang, bumigkas, sumayaw, kumanta, magla-kwacha, maging OA, at kung ano-ano pang mga bagay. (No choice, wala kasing matinong palabas sa TV).Pero kahit na ganoon, kapag nanonood ako ng mga ganito ay natatawa talaga ako, basta nakakatawa lang.

Pero naisip ko na minsan pala, minsan dapat din nakakanood tayo ng mga ganitong palabas. Kaysa naman palagi na lang sa bawat, pindot ng ON sa TV ay puro na lang oil price hike, government corruption, massacre, patayan, mga balitang problema na iba na problema mo rin.

Tama! Minsan mas maayos din ang maging non-sense kaysa naman sa palagiang pagpapatalino sa sarili na minsan pala hindi mo na nalalaman ang mga simpleng bagay. Ang gusto natin, lahat dapat maayos, lahat dapat successful (na tama namanng prinsipyo). Pero lahat ng maayos at success sa buhay ay nagsisimula sa simple. Kaya bigyang halaga na minsan pala, MAY KATANGAHAN KA.

Dahil minsan sa mga non-sense at may katangahan ay observant.

May classmate ako, tapos noong minsang nasa school bus kami ay na-untog ang ULO niya sa metal bar, sabay sabing “Yes, nauntog ako?” Bakit? Dahil simple lang, HINDI siya ganoon ka gifted sa height. At ang kaklase kong iyon ay isang Dean's lister. Matalino, malalaki ang grades. Pero gayunpaman, natawa ako bigla sa sinabi niya. Doon ko na-realize na hindi sa lahat ng pagkakataon dapat ay palagi tayong malalim, minsan din pala hayaan din natin ang ating mga sarili na maging mababaw.

At doon ko din na-realize na “HEIGHT DOESN'T MATTER.”

Tama nga ang sabi sa isang forwarded text message sa akin,

“x!mpLic8y s b3yuty”

-isang JEJEMON

at ng isa pang message...

“Habang lumalaki ako ay marami na akong realization sa buhay, marami na akong problema, at ang mga sitwasyon ay nagiging mas complicated na. Kaya nga minsan ay hinihiling ko na bumalik ang dati kung saan hindi pa kailangan ng Phytagorean Theorem para ma-solve ang mga problema sa Triangle. At lahat ng sakit ay nagagamot lang ng band aid at kendi.”

Korni ni Kupido

"If music be the food of love, play on"

-Shakespeare

Gravitation is not responsible for people falling in love

- Albert Einstein

A feeling of strong attachment induced by that which delights or commands admiration; preëminent kindness or devotion to another; affection; tenderness; as, the love of brothers and sisters.

-Webster

Ang pag-ibig parang imburnal…nakakatakot mahulog…at kapag nahulog ka, it’s either by accident or talagang tanga ka..

-Bob Ong

Sa tamlay ng buhay pag-ibig ko, pag-ihi na lang ang natatanging paraan para kiligin ako.

-Vandal sa CR.

Sa totoo lang, na-kokornihan ako sa mga ganitong bagay. Sa mga sweet texts, love songs, love stories, pati na ang mga chocolates at flowers. Bakit? Hindi ko alam, siguro hindi lang ako romantic. Pero teka, hindi naman ako ang sentro dito, kaya itigil na natin ang pagbanggit sa sarili ko.

Nakakatawang isipin kung bakit ang mga tao ay nagpapakagago sa LOVE na iyan. Ang dami ngang nag-sesenti, nag-dadrama, nag-eemote dahil sa love na iyan. Kung tutuusin, hassle sa buhay. Kesyo, kailangan mong magtiyagang mag-text, tumawag, at palagiang makipagkita sa syota mo. Infact, madalas ang pag-iisip sa kanya kung ano kaya ginagawa niya ngayon, kaya hayan tuloy hindi na makatulog, na nagdudulot ng mga taghiwayat mo. Pero, sa totoo lang hindi naman ako naniniwala kung may taghiyawat ka ay inlove ka na. Kasi may mga taong maramihan kung taghiyawatin, pero it doesn't mean, marami siyang love. Diba?  At Minsan, sinisisi din ang love na iyan sa mga paglagpak sa skwela, na ewan ko naman kung totoo. Ano bang kinalaman ng love sa Quantum Physics?

Natatawa ako before kasi kapag tinatanong ang mga kaklase ko sa slumbook na “WHO IS YOUR LOVE?” ang sagot nila ay si God. Napaka-general at safe ng sagot pero sa loob noon, iyon lang palang classmate nila. At kapag tinutukso, ay sasabihin lang “HINDI AH?”, iyon pala ang totoo, “SIGE PA. GUSTO KO PA!” ang tanga!

Hindi ako mabubuhay ng wala ka! nabuhay ka nga at nakapag-grade school ka habang wala kang syota.. ikaw ang  kailangan ko sa buhay ko. So, ibig ba sabihin na hindi mo na kailangan ng kanin, ulam at kape?

Pero, hindi naman lahat ng pagkakataon na sa LOVE, puro happy moments lang. May mga pagkakataong hindi lahat naaayon sa gusto mo. Gaya sa mga pelikula, hindi lahat ng bida, puro saya, meron din dapat iyakan. Bakit? Simple lang ang mga rason. Ang kalaban ng LOVE ay PRIDE. At bakit PRIDE? Ito na lang ang pinaka-huli-hulihan mong alas sa lahat. Iyong matuturing mong iyo. Marami hindi nagkakatuluyan sa mga pelikula dahil sa ayaw mag-tapat, mag-confess ng feelings, at sa hiya-hiya. Mga taong nakukuntento na lang sa mga SANA KAMI, at SANA GANITO KAMI. Ang LOVE ay sugal, puno ng RISK. At kung hindi ka mag-ta-take risk, hindi mo malalaman kung panalo ka. Iyon nga lang, kung saan tayo tanga, doon naman tayo masaya.

Ano ang mga love stories na alam mo? Ako? Wala masyado, kahit sikat na ang JACK and ROSE love story sa movie na TITANIC, ay hindi ko pa rin napapanuod ito. Hindi rin ako masyadong tumitingin ng mga ganitong klaseng pelikula, dahil in the first place hindi ako masyadong nakakatingin ng mga pelikula dahil sa gipit na sa time. Pero ano nga ba ang nasa mga ganito na minsan ang iba ay nadadala? Ang buhay ay hindi naman lahat base sa pelikula. Dahil sa mga ganoong bagay, uso ang hapily ever after. Sa buhay hindi naman lahat happy ever after eh. May mga taong naging bigo at sawi sa pag-ibig at sa huli nagpapakamatay na lang. Dahil kung minsan, nagbibigay ang mga ganitong bagay ng false pretense, ng false hope. Andyan sila, kasi gusto ng tao. Sakit sa ulo ang LOVE.

Tama! Siguradong iisipin niyo na ayoko sa LOVE. ANTI-LOVE, o LOVE-hater. Pero nagkamali kayo.

Nasasabi mo ba kung bakit napapangiti ka na lang bigla habang naiisip mo siya? Kung bakit masaya ka habang hawak mo kamay niya? Kung bakit kahit wala kayong pinag-uusapan, mas maganda pa ito sa isang perfect moment. Para sa akin, hindi.

Sa iba ang love ay iyong tipong, memorize mo ang number niya. Iyong tipong tinitingnan mo ang FRIENDSTER, FACEBOOK, MULTIPLY niya. Kulang na nga lang pati YOUTU BE. Iyong tipong

wala lang. Masaya ka lang. At sabi naman ng iilan, kapag nakita mo na iyong TL, makakarinig ka daw ng music.

Naniniwala ako sa LOVE. Sa anong klaseng love. At tayo ay nandito sa anong kinalalagyan natin ngayon dahil sa pesteng love na iyan. LOVE sa Dios, sa pamilya, sa magulang, kapatid, sa kaibigan at sa special someone.

Naniniwala ako na ang love ay napaka-childish, pero kung tutuusin childish naman talaga ang pag-ibig. Infact, hindi mo namamalayan na may mga bagay ka na palang nagagawa na hindi mo aakalaing magagawa mo, at sa huli matatawa ka na lang. Pero for sure, habang ginagawa mo iyon, masaya ka.

Naniniwala ako na hindi tayo kompleto. At kailangan nating hanapin ang taong kokompleto sa atin. Dahil ang bawat isa sa atin ay may kanya-kanyanng nakalaan na tao. Minsan andyan lang bigla, at minsan hahanapin pa. Pero, ganyan ang thrill at challenge ng buhay.

Naniniwala din ako sa konsepto ng REINCARNATION. Iyong tipong isisilang ka matapos mong mamatay. At dahil nga sa naniniwala ako dito, ang taong mamahalin ko ngayon ay ay taong mamahalin ko rin sa susunod kong buhay.

Ang pag-ibig ay simple lang. Mahal mo ang isang tao, iyon lang. Hindi mo alam kung bakit. Basta, MAHAL mo lang.

LAPIS at BALLPEN

Marami akong lapis noong una. Kompleto ako sa set ng Mongol 1,2,3,4. Hindi lang mongol ako. Meron din iyong malaking lapis na kulay black. Pero, ayoko sa ganoong lapis dahil pangit ang eraser niya. Pag-pinagbura mo, madumi. Pangit na tuloy tingnan. May lapis din ako noong una na may Panda na naka-drawing. Pero ganoon rin ang eraser, madumi. Buti na lang, at may mongol ako dahil hindi marumi ang eraser. Pero hindi pa diyan iyan nagtatapos, meron din akong mga lapis na may mga drawing ng anime, gaya ng San Goku, at ghost Fighter. At sa totoo lang, natutuwa ako sa mga lapis ko. Pero hindi ko naman nauubos lahat.

Nagtataka siguro kayo kung bakit marami akong lapis? Bakit? Wala lang, trip ko. Walang basagan ng trip! Pero sa totoo lang, nawawalan talaga kasi ako ng lapis. Kaya naman, marami ang binibili ng mama ko na lapis. Oo, kahit may pencil case ako na lata, yong tipong may kompartment na kapag binuksan mo, pop-up agad iyong unang compartment. iyong tipong at the end of the school year, marami nang kalawang, ay nawawalan pa rin ako ng mga lapis, kahit anong tago ko nito. Iyong pencil case ko naman, puno ng mga tinasahan  ng lapis. Malayo kasi ako noon sa garbage can.

Marami akong natutunan sa lapis ko. Iyong tipong mga nalaman ko. Kapag hinawakan mo ang lapis sa bandang eraser at hinay-hinay mong itataas-ibaba, ay iiisipin mo na parang malambot pala ang lapis. “Oy, ang lambot ng lapis.” Isa pa, kapag nawawalan na ako ng eraser, automatic na ang next step. Kakagatin ko ang dulo ng eraser para lumabas pa iyong eraser sa loob ng tingga. At kahit ngayon, siguro ay ginagawa pa rin ng mga bata.

Gustong-gusto ko talaga na matalim ang aking lapis. Kahit na hindi pa gaanong pudpod ang dulo ng lapis, tinatasa ko na agad. Gustong-gusto ko na nakikita na sharpened ito. Isa pa, inuukit ko ang initials ko sa lapis, para hindi mawala gamit ang blade. Pero, hindi naman lahat ng nawawala ay ninanakaw ng iba, kusa lang talagang nawawala. Kaya, for sure, hindi lahat ng lapis ko ay napunta sa ibang tao kundi siguro napunta sa kanal, sa basurahan, sa sulok-sulok.

hinding-hindi ko makakalimutan ang mga pinagsamahan namin ng lapis na iyan. Isa na doon noong isang nangyari sa akin. Natanggal kasi ang eraser ng aking lapis kahit na hindi pa ito upos. Kaya, sa aking curiosity, sinuksok ko ang eraser sa aking ilong. Tama, sa butas ng aking ilong, ewan ko kung bakit. Hindi pa ako nakuntento, at idiniin ko pa talaga, hanggang sa na-realize ko na hindi ko na makuha ang eraser. Natakot ako, baka operahan ako, kaya tumakbo ako sa aming gate, pero, paghinga ko ng malalim, ayon natanggal. Na-realize ko, ang tanga ko pala talaga.

At nagbago ang lahat noong nagsimula nang magsimula ang pasukan ng Grade4. Ang lapis, ay hindi ko na ginagamit. Bagkus, ballpen na. At sa totoo lang, excited na akong gumamit ng ballpen. Kahit hindi quiz, nagsusulat ako ng pangalan ko sa pad paper para makita kong sumusulat ako ng pangalan ko gamit ang ballpen. Ewan ko kung bakit, siguro ay naninibago pa lang ako. Sulat lang ako nang sulat kahit alam ko sa sarili ko na hindi masyado gaanong maganda ang aking penmanship. Sige, sulat lang ako.

Kung matyaga akong sumulat ng kung ano-ano kahit walang quiz gamit ang ballpen, aba'y hindi na kataka-taka kung sa mismong quiz at seatwork ay gustong-gusto kong magsulat.

Gawain Pangkultura:

Paano nakakatulong ang iba't-ibang pangkat sa sining ng musika at sayaw sa pagpapalaganaap ng kultura? Magbigay ng halimbawa.

Student: maam? Copy and answer?

Maam Reyes: Oo, natural.

Kaya, bilang isang masunuring estudyante ay copy and answer din ako. Pero, sa kasamaang palad, dahil sa masamang palad, nasusulat ko ang question. Iyong question lang, walang answer. Pero, dahil sa matalino nga akong estudyante ay nagagamit ko ang aking mga kakayahan . Kung ang isang tao ay may 180 degrees sight, aba'y sa kahuli-hulihang decimal place ng 180 ay nagagamit ko, makakasulyap lang sa aking classmate, pababa sa kanyang papel.

Langhiya, ang hirap pala kapag ballpen. Tanga kasi itong seatmate ko, hindi maganda and handwriting. Ang sabi doon, “ang pilipinas ay maraming pulo.” at ang answer ko, “Ang pilipinas ay maraming puto.”  ang tanga niya!

“ma'am, pano kapag nagkamali nang sulat?”

“ah, ilagay mo sa close and open parenthesis, tapos, lagyan mo ng isang line”

ginawa ko naman, at hindi lang yata ako ang nagkamali, pati iyong seatmate na kinopyahan ko. Hayon, nilagay niya sa close and open parenthesis, at nilagyan niya ng isang line. UNDERLINE! Ang tanga niya talaga!

Ang ballpen at ang lapis.

Nagpapasalamat ako sa lapis, dahil siya ang aking unang nakasama sa pag-aaral ng mga leksiyon sa buhay. Siya ang una kong naging kasama noong nag-aaral akong mag-drawing. Mag-bilang, mag-add at mag-minus ng mga numero. Siya din ang aking nakasama sa unang pag-sulat ko ng aking pangalan. Ang unang hakbang ko sa pagiging literadong tao.

Nagpapasalamat ako sa ballpen, dahil siya ang naging batayan ko na lumalaki na pala ako. Hindi ko na dapat ngatngatin ang lapis, at hindi ko na din dapat iukit ang pangalan ko sa lapis,para hindi ito  mawala. Siya ang nagturo sa akin ng emphasis, at mas klarong sulat sa aking papel. Sa kanya, ay nagpapasalamat ako.

Narealize ko, hindi pala lahat ng bagay naaayon na lang ng kusa. Pero, sa totoo lang mas maganda siguro kong lapis na lang ang gamit. Noong lapis pa ang gamit, pwede mo pang burahin ang mga mali. At sa pagdaan ng eraser, hayon, parang bago ulit. Pwede ka agad magsimula. Kahit pa siguro magsimula ka sa una, okay lang kasi nabubura din naman na parang walang mali, na parang walang nangyari.

Pero pag ballpen na, kapag nagkamali ka, pwede pa rin ang erasures kasi alam ko na kahit gaano ka pa katalino, magkakamali ka parin. Iyon nga lang, kapag may MALI ka, kahit ano pang gawing kud-kud mo ay hindi pa rin maaalis ang katotohanang nagkakamali ka. At makikita mo iyon. Iyong binura mo.

Nagpapasalamat pa din ako sa kanila, sa lapis at sa ballpen. Dahil sa kanila, may kakayahan akong sumulat, at gumawa. DAHIL sa tingin ko, tayo mismo ang writer ng sarili nating buhay. Hindi sa lahat ng panahon ay makakapili tayo kung lapis at ballpen ang magagamit natin. Pero for sure, kahit anong gamitin natin, writer pa rin tayo. Tayo ang masusunod sa kung anong gusto nating isulat sa ating buhay.

Ang Titser Ko

Isa sa mga rason kung bakit tayo nasa paaralan ay upang matuto ng mga bagay-bagay na hindi natin kayang matutuunan sa totoong buhay. Gaya ng Methane, Ethane, ethene, at iba pang mga terms na nagpapapasalamat ako na hindi naisipan ng aking magulang na ipangalan sa akin. Meron kasi akong classmate dati, Gene ang panglan.Merong Venus, at meron din Cloud. Okay lang din pero kung ako ang napangalan ng mga terms, huwag naman sana Anus.

Back to the topic, ganyan ang mga guro. At kahit ganyan kaliit ang sweldo nila, (10-15thou lang daw, kasama pa ang kaltas sa mga GSIS, SSS, ano-ano pang mga S dyan sa tabi)hayan pa rin sila at pinahihirapan tayong mga estudyante. Kahit hindi naman talaga lahat na kanilang itinuturo ay kailangan natin sa araw-araw. Gaya ng SOHCAHTOA. Ganito ba dapat? “Manong bayad., sukli po? Sa sin50”.“Teka, kuha muna ako ng calculator, compute ko muna radian equivalent.”

May iba't-ibang klaseng titser at may iba-iba din silang estilo sa pagtuturo. At ang pinakauna sa lahat ang mga tister na “STRICT TO THE POINT”. Sila ang mga titser na kung makapag-bigay ng quiz at exam, aakalain mong isang Board Exam. Sasabihin nilang “strictly no cheating”, at  kapag nagalit sila sa iyo dahil sa tigas ng iyong ulo, abay Good Luck na lang, baka paalisin ka sa room. Kapag may picture sila on-screen kapag school program, paniguradong marami siyang fans.In that case, most of his/her students tend to be responsible even if takes a risk. Kailangan mong mag-sipag dahil para sa kanila, ikaw ang gumagawa ng grades mo. Kailangan mong malaman ang concept ng Meosis at iba pang terms, para na rin sa iyong sariling kabutihin. Take note na hindi naman sila ang mag-ta-take ng board exam kundi ikaw mismo.

Pangalawa sa kanila, ay ang mga titser na “WEIGHTED AVERAGE”. Swabe ang timpla, mga gurong naging balansyado ang debit at credit. Sila ang mga gurong may halong katatawanan ang mga lessons na pinag-aaralan. Ang exams nila, composed of a 50-60 items at most sa kanila ay kinuha lang sa mga question galing sa mga quizzes. But not most of the time syempre. Sila ang mga tister na kapag babatiin mo sa hall ng “Sir, tagay maya!”, “oh, txt lang!” iyon pala hindi naman. Minsan, sa mga ganitong klaseng titser nag-ka-crush ang mga estudyante. Naniniwala sila na ang mga estudyante ay hindi nag-enroll para magtayo ng bloodbank sa school para parating ma-nose-bleed, kundi para matuto sa paraang makaka-relate lahat. Kaya minsan, mga freshgrads ang mga titser dito.

Isa din sa mga uri ng titser ang mga titser na IDOL. Sila ang mga titser kung saan sasabihin niyang NO CHEATING. Pero, lantaran na ang mga kodigo, paninilip at pag-uusap sa katabi para makakuha lang ng answer. Mga titser na ipanganak na may Golden heart. Most sa kanyang estudyante ay hindi na nahihirapan ipasa ang subject at minsan, hindi na rin nagpapakita sa klase. Huwag mo lang gagalitin at paiinisin, baka magsisi ka sa huli.

Last, ang mga titser na TAMBAY. Hindi ka mawawalan ng funny moments sa kanila. Mga titser kung saan tatawa ka mga 30 minutes, tapos lesson, tapos tawa ulit. Masarap pag-aralan ang mga lessons kasama siya. Minsan, sila pa ang may pasimuno ng mga codenames ng mga studyante gaya ng Tuko, baboy, monkey, o kahit ano pang hayop na maiisipan nila. At ang klase, walang magawa, kasi hayon, tawa lang ng tawa kahit isa-isa sa kanila may mga codenames na. Ang worst, iyong maibigay sa yo ang code name na, KIRORO.

Hindi kompleto ang paaralan kapag may isang taong kulang. Iyon ay ang mga titser. Imaginin mo na lang kung walang tister na nagtuturo sa iyo. Siguradong, walang quizzes, tapos hindi kapa mapapagod mag-aral. Walang magsasabing “DONT MEMORIZE JUST FAMILIARIZE”, pero in the end, mas mabuti pa ngang i-memorize na lang para accepted. Hindi ka na matutulog ng hatinggabi para taposin ang kanilang project at hindi ka na din palaging titingin sa orasan para sabihin, “15 minutes na lang”.

In short, nag-aral ka pa talaga!

Kundi dahil sa kanila, hindi ako natutong bumilang ng mga mali at tama ko sa buhay. Hindi ko din siguro alam kong pano basahin ang nilalaman ng aking kalooban, i-drawing ang sarili kapalaran at magsalita at manindigan sa tama o mali.

Kapag hindi na pinag-aaralan ang alamat ng Durian, alamat ng Butete, Alamat ng Mansanitas, at iba-iba pang mga kwentong minsan ay napaniwala tayo. Pero ang titser, kahit sa anong lebel pa nagtuturo, isa pa rin siyang titser. May chalk, may marker, may eraser, may libro, at may mga aral na kahit tayo ay hindi natin natutunan pa. Kahit anong klaseng titser pa sila, alam kong hindi sa lahat ng bagay ay tinuturo nila ang mga lessons ng kung saan kailangan sa board exam, kundi mga lessons din na kahit board exam ay hindi kayang i-question.

Itanong mo sa kanila, kung sino ka, at medyo hindi ka niya maalala. Pero kapag nakita ka niya, siguradong alam na alam niya kung ano ang kalokohan mo noong una. Sasabihin din niya kung saan ka nakaupo noong una. At tapos noon, hindi nila sasabihin pero naging proud din sila sa iyo kahit siguro naging tambay ka lang. Not knowing na ikaw mismo, proud at thankful din sa kanya.

Hindi naman natin alam minsan ang kani-kanilang mga ginagawa kapag wala na sila sa ating room. Kapag andoon na sila sa klase, nakabihis na sila ng mga polo bitbit ang box ng chalk at eraser pati na ang libro. Pero, pagkatapos ng 7:00 pm at wala nang estudyante, bababa sila sa hagdanan at mag-lolog-out sa guard house. Ibig sabihin, kahit sila ay estudyante rin gaya natin. At ang iba na ang lesson sa labas ng school, walang math o physics, kundi puro pointers sa buhay.

Tama nga ang sabi ng iba, “ A TEACHER TEACHES FROM THE HEART, NOT FROM THE BOOK.”

Kapangyarihan Ni Kenkoy

Si Goku. Si Gon. Si Dennis. Si Kririn. Si Kilua. Si Vincent. Si Yugi.Si Recca. dagdag mo pa ang Power Ranger, at si Masked Rider. Kilala mo ba kung sino-sino sila? Kung kilala mo ang mga sumusunod, aba'y siguro magkakababata tayo o kaya naman ay hindi na nagkakalayo ang ating mga edad. Kung hindi naman, aba'y iba siguro ang iyong tinitingnan. Ano? Siguro balita. Kaya naman, congratz kasi bata ka palang matalino ka na. Pero hindi ko naman sinasabi na ang tumitingin ng mga anime ay mga bobo.

Na-adik ako minsan sa mga ganitong palabas noong mga bata pa ako. Pero yata, hanggan ngayon. Gusto kong pinapanood ang mga ganitong mga palabas, kahit na minsan ay late na ako matulog kapag gabi. Kasi naman, noong una ay hindi pa uso ang mga iyak-iyakang palabas.

Sa adik ko sa palabas nito, natuto akong mag-drawing. Hindi lang iyon, natuto din akong kumuha ng mga punda ng unan pati na kumot para aking gawing kapa, kasi feeling ko, ako ay isang superhero, Kapag nakakapa na ako ay bigla akong lulundag mula sa higaan tapos naman ay tatakbo sa balkonahe, aakyat pagkatapos ay lulundag na naman. Tama! Parang timang! Ano pang purpose ng pag-akyat kung lulundag din naman. Tanga!

Si Guko ay isang anime character na ang special ability ay maging isang sayan. Iba-iba ang level nito, may super-sayan. Super-sayan1, super-sayan3, at ewan ko kung ilang super-sayan siya, kasi hindi ko naman natapos lahat kasi putol-putol ang episode sa TV. Siguro, hanggang super-sayan to the nth power. Hindi lang iyon, meron pa siyang kame-hame-wave. At bilang isang uto-utong bata, nagkakahame-hame wave din ako at kunwa-kunwari ay may kalaban ako sa aking harapan. At alam mo kung sino at ano? Iyong pusa namin. Pagkatapos ko siyang ikame-hame wave, sasabihin lang niyang ”MEOW!”

Isa din sa mga anime na nakahiligan ko ay ang Yu-Gi-Oh. Na kahit ngayon ay pilit kung tinatapos ngunit hindi talaga kasi naman ay busy ako. Busy akong matulog. On the other side, si Yugi ay isang duelist. At meron siyang deck of cards. At ang deck of cards na iyon ay mga duel monster. Napaka-lupet nang kanyang mga monster. May korteng bakulaw na may wings, iyon pala, Magic card lang pala, akala ko pa naman ay malakas. Meron ding mga monster na ewan ko na lang kung hindi ka pa maniwala na monster sila. Kasi nga, mukha pa lang, parang mga asong nakatira ng tanduay. Kaya naman sa aking paghanga ay gumawa din ako ng mga sarili kong monster. Ginunting ko ang mga karton ng gatas para gawing card. Maayos naman, at pagkatapos ay tinipon ko sila. Doon ko lang pala na-realize hindi pala sila pantay lahat.

So much for that, minsan napapaisip ako bigla sa mga ganitong palabas. Kasi minsan may katangahan. Hindi na iba sa atin ang mga characters na Power Rangers. Oo, sila iyong mga taong nagiging rainbow ang costume, kulang na nga lang ay lagyan mo na lang sila ng Power Ranger Indigo, at iba pang color. Kapag nag-aaway sila, hindi kompleto ang palabas kapag hindi sila nakapag-transform sa kanilang mga tininang mga costumes. Sisigaw sila ng “Power Ranger Red”, tapos bigla silang magbibihis na may kasamang music na tanan-tananan-tanan. At ang mga kaaway? Andon sa gilid, parang mga tangang naghihintay kung kailan matatapos magbihis ang mga bida para makapaglaban. Kung ako sa kanila, magbubunot muna ako ng damo, para malibang ako.

At gaya ng iba pa, ang mga bida, minsan ay natatalo din ng kalaban. Mula sa mga kapangyarihan ng mga kalaban, ay bigla nalang mawawalan ng powers ang ating mga bida. At pagkatapos, sasakit ang katawan ng mga bida at mamimilipit sa sakit. Sasabihin naman ng mga bida na, “Heto na ang katapusan ng lahat. Patawad at nabigo ko kayo.” Pagkatapos, biglang susulpot ang syota ng bida athahagkan niya ito. Aarte muna sila ng mga ilang sandal. Iiiyak ang bida, at tutulo ang luha ng leading lady at mababasa ang mukha ng bida. At bigla-biglang iilaw ang kapaligiran na mas maliwanag pa sa flashlight. Then, lalakas agad ang bida,mas malakas pa sa noong una. Therefore? Dehydrated lang siya. At kailangan ng luha para, bumalik ang tubig sa katawan. Isipin mo na lang, water break.

Hindi lang iyan, sa mga ganitong mga palabas ay uso ang mga powers. Nabubuhay ang mga ganitong palabas sa mga powers ng mga bida at kontrabida. Kahit na nga iba sa kanila ay masydo ng non-sense ang mga powers sa kanila. Gaya ng powers na kumain ng kaluluwa ng tao. Kung nasa tama kapang katinuan, bakit ka kaya kakain ng kaluluwa, sige nga kainin mo at sabihin mo kung ano ang lasa. Baka naman, lasang UMAMI. Naku, yari tayo diyan. Pero magpagayunpaman, ay isa itong anime. Lahat posible. Kasi imaginative ang mga animators. At dahil napag-uusapan din ang mga powers, hindi mawawala ang kani-kanilang punchline. Iyong tipong bago ka sila maglabas ng mga power ay sisigaw muna sila ng, “Sama-sayoken!” kahit susuntok lang sila, ay kailangan silang sumigaw, at ito ay required. Kasi isa itong keyword, para malaman ng kalaban na, “Oy! May power siya!” Ewan ko nga ba kung saan galing ang mga powers kung Nen (enerhiya sa katawan natin) o sa keywords na mga iyan. Ano kaya?

Ganoon pa man ay ako siguro naging curios sa mga bagay-bagay kung hindi ko ito napanood kasi naman, bata pa lang ay ito na ang aking mga pinapanood sa TV. In short, hindi kompleto ang aking childhood kung wala ang mga ito. Masarap isipin na minsan sa buhay mo, naimpluwensiyahan ka nila.

Sa mga ganitong palabas, natuto akong mangarap, lumaban at hindi sumuko sa mga pagsubok sa buhay. Minsan kapag naririnig ko na pinapatugtug ang mga kanta ng mga palabas na ito ay naiisip ko na hindi lang naman isang pagsubok ang buhay, isa itong chance para matuwa, magtagumpay at maging masaya sa huli.

Oo, alam ko na wala akong kame-hame-wave, at hindi ako makapag-transfer para maging isang ranger. Pero kahit sila, natatalo din. Kaya normal lang ang mga ganyan. Hindi importante kung matalo ka minsan, hindi ito ang kataposan sa buhay. Mag-training kang lumakas ang iyong nen. Magsumikap kang lumakas ang iyong loob.

Walang astig na power sa isang taong ayaw naman gamitin ng maayos ang power na ito. Lahat tayo ay may kanya-kanyang kapagyarihan sa ating sarili.At gaya ng isang kapangyarihan, kapag ginamit ito ng maayos, lalakas ka. Magtatagumpay ka. Imposibleng hindi.